ขาซ้ายของแม่
ขาซ้ายของแม่ เป็นเรื่องราวในความนึกคิดของหนุ่มวัยกลางคน
ซึ่งเมื่อครั้งเป็นเด็กก็อาศัยอยู่บ้านนา เขามีแม่พ่อคอยดูแล พอถึงหน้านาก็ทำนา
พอนอกฤดูเก็บเกี่ยวก็ทำงานอื่นมิมีหยุดหย่อน
เพื่อเลี้ยงดูทุกคนในครอบครัวให้เติบใหญ่ จนกระทั่งถึงวัฏจักรชีวิตของคนวัยหนุ่มสาวแถบบ้านนอก
เมื่อเติบใหญ่ก็ต้องเข้าเมืองหางานทำ เพื่อแบ่งเบาภาระในครอบครัว
ต้องจากบ้านทุ่งมาอยู่เมืองกรุงทำงานเป็นพนักงานบัญชี
และใช้จดหมายเป็นสื่อในการรับรู้ความเป็นอยู่ของคนที่ห่างไกลอย่างพ่อแม่และพี่น้องของตน
แม่เขียนจดหมายถึงเขาไม่บ่อยนักส่วนใหญ่จะเป็นพ่อกับพี่สาว
และจดหมายฉบับล่าสุดนี้เป็นจดหมายของแม่ที่มีรอยยับย่น ไม่มีชื่อที่อยู่ผู้ส่ง
แต่รู้ได้จากตราประทับบนแสตมป์ว่าเป็นจดหมายจากบ้าน เมื่อเปิดอ่านก็ชวนให้เขานึกถึงภาพของแม่อย่างเด่นชัด
ทั้งลักษณะท่าทาง รูปร่าง และเหตุการณ์ครั้งเมื่อพาแฟนสาวไปบ้านแม่มีความสุข
ยิ้มแย้มแจ่มใส เขามองเห็นขาข้างซ้ายของแม่ที่ดูแปลกแตกต่างจากที่เคยเห็น
แต่แม่ก็ไม่แสดงอาการอะไรทั้งยังกระตือรือร้นที่จะต้อนรับขับสู้
แม่ของเขาพยายามจะหาของมาต้อนรับ จนนึกถึงส้มโอที่ยังหลงเหลือบนต้น เขาทัดทานจะไปเก็บส้มเองแต่แม่ไม่ยอมแม่พยายามพยุงตัวเพื่อจะไปเก็บส้มโอมาให้
ด้วยการเคลื่อนไหวที่ลำบากเหลือทน
เขามองแล้วก็อดคิดไม่ได้ที่จะพยายามรักษาแม่
หลังจากกลับมาจากบ้านเขาคิดเสมอว่าจะต้องเก็บเงินรักษาขาของแม่ให้ได้ แต่ด้วยมีเหตุผลหลายอย่างทั้งการที่ต้องดูแลแฟน
การสร้างรากฐานครอบครัว ผ่อนรถ ผ่อนบ้าน
ทำให้เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องขาของแม่เลย
ถึงแม้เขาจะได้ไปเยี่ยมพี่สาวที่มีครอบครัวอยู่ใกล้เคียงแต่ทั้งสองก็มิได้เอ่ยถึงเรื่องขาของแม่เลยสักนิด
จนได้รับจดหมายฉบับนี้แม่ได้บอกถึงอาการขาของแม่ว่า “พักนี้ปวดขาบ่อย แต่ไม่เป็นไรมากไม่ต้องเป็นห่วง”
เขาอ่านจดหมายอีกรอบก่อนจะเขียนตอบกลับไป
เขารู้สึกเศร้าใจมากจนไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง “กราบเท้าคุณแม่ที่เคารพ”
เมื่อจบข้อความนี้ก็ไม่รู้จะเขียนอะไรต่อไปดี และเขาคิดต่อไปว่า
“กราบเท้าคุณแม่...ใช่สิ กราบเท้าคุณแม่แต่เป็นข้างซ้ายนะ โปรดเถิดอย่าเป็นอะไรให้มากกว่านี้
ถ้าโชคช่วยจะรีบมารักษา ผมให้สัญญา”
ข้อคิดที่ได้จากเรื่อง
- คนส่วนใหญ่ในสังคมยังคงให้ความสำคัญกับการดูแลบุพการีน้อยมาก
แต่จะให้ความสำคัญในเรื่องความเป็นอยู่ ความสุข ความสบายและปากท้องของตนเอง
- บุตรพึงดูแลบุพการีของตน
ไม่ปล่อยให้ลำบากหรือเป็นทุกข์หากเมื่อเราสามารถช่วยเหลือได้
- ครั้งเราเป็นเด็กท่านดูแลเราให้เติบใหญ่ได้
เมื่อครั้นท่านชราแก่เฒ่าไป เหตุใดเราจึงจะดูแลไม่ได้เช่นกัน
